Spektakl autorstwa enfant terrible francuskiego tańca Jérôme’a Bela odkrywa na nowo bezkompromisową Isadorę Duncan jako zwiastunkę współczesnej sztuki i nowoczesnego tańca, wyzwolonego ze sztywnych ram. Z oryginalną choreografią Duncan i w oparciu o jej wspomnienia.
W spektaklu przygotowanym dla tancerki Elisabeth Schwartz Jérôme Bel kontynuuje pracę nad portretami tancerzy, rozpoczętą w 2004 roku (kolejno: Véronique Doisneau, Cédric Andrieux, Pichet Klunchun, Florian Gaité). Festiwal C/U odkrył tego artystę dla polskiego widza i od 2001 roku regularnie pokazuje jego prace, poczynając od skandalizującego „Jérôme Bel” po „Disabled Theatre” z osobami niepełnosprawnymi. Tym razem Bel kreśli portret tragicznie zmarłej w 1927 roku amerykańskiej tancerki i choreografki Isadory Duncan. Inspiruje się jej autobiografią „Moje życie”, a także jej oryginalną choreografią, którą przekazała mu Catherine Gallant, nowojorska tancerka i badaczka twórczości Isadory Duncan.
Urodzona w San Francisco Isadora Duncan, niezależna artystka i wizjonerka, żyła tylko pięćdziesiąt lat, ale zdołała podważyć obyczaje patriarchalnej epoki i reguły klasycznego baletu. Prowadziła burzliwe życie, łatwo więc obsadzano ją w roli ikony wyzwolonej kobiecości, bohaterki licznych romansów, nie tylko heteroseksualnych, ekscytowano się jej małżeństwem z młodszym o kilkanaście lat rosyjskim poetą Siergiejem Jesieninem. Zginęła podczas przejażdżki, uduszona własnym szalem wkręconym w koła rozpędzonego samochodu, co przyczyniło się do jej romantycznej legendy.
Bel przedarł się przez mit, by wydobyć ukryte znaczenia i aktualne przesłanie. Pod koniec XIX wieku Isadora zrzuciła kostium z paczką i puentami, by powrócić do pierwocin tańca. Gołymi stopami, „greckimi” tunikami i ruchami uwolnionymi od rygorystycznych technik narzuciła światu nową ideę ruchu, którą oparła na inwencji, improwizacji, harmonii ciała i ducha. Obserwacja drgających liści, przypływów oceanu, rytmu Ziemi i synchronizacja z nimi poprzez ciało stały się podstawą jej „autentycznego gestu” oraz poszukiwań duchowego uniesienia w tańcu. Odtąd każdy choreograf musiał zdefiniować swój twórczy język.
Dzięki wewnętrznej wolności, spontaniczności i naturalności Duncan położyła podwaliny pod taniec współczesny – uważa Bel. Jego spektakl, wykorzystujący zarówno słowo, jak i ruch Elisabeth Schwartz, ożywia pamięć tego swobodnego tańca. Łączy choreograficzne archiwum z doświadczeniem żywego występu, w zgodzie z wizją tańca jako narzędzia emancypacji.
Z powodów ekologicznych kompania R.B/ Jérôme Bel nie podróżuje już samolotem, a praca z Catherine Gallant nad spektaklem odbyła się przez telekonferencję Paryż – Nowy Jork. „Isadora” przyjedzie więc na festiwal pociągiem, jak w przeszłości – dając występy w kolejnych miastach: Paryżu, Berlinie i Warszawie.
koncepcja: Jérôme Bel
choreografia: Isadora Duncan
wykonanie: Elisabeth Schwartz, Sheila Atala
produkcja: R.B. Jérôme Bel
koprodukcja: La Commune centre dramatique national d’Aubervilliers, Les Spectacles Vivants – Centre Georges Pompidou (Paryż), Festival d’Automne à Paris, RB Jérôme Bel (Paryż), Tanz im August / HAU Hebbel am Ufer (Berlin), BIT Teatergarasjen (Bergen) przy wsparciu: CND Center National de la Danse (Pantin) w ramach programu pobytu, MC93 (Bobigny), Ménagerie de Verre (Paryż) w ramach Studiolab – zapewnienie przestrzeni studyjnej, Direction régionale des affaires culturelles d’Ile-de-France, francuskie Ministerstwo Kultury, Institut Français, francuskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych podczas międzynarodowych tras koncertowych.
doradztwo artystyczne i kierownictwo: Rebecca Lasselin
kierownik produkcji: Sandro Grando
premiera: Paryż 2019
