Taniec, moja miłość
25-26.11.2016, Komuna// Warszawa
Taniec, moja miłość to pilotażowy interdyscyplinarny projekt artystki i kuratorki Edyty Kozak, podejmujący szeroką tematykę funkcjonowania artysty tancerza i ekonomizacji w sztuce tańca. Złożą się na niego cztery projekty zaproszonych gości związanych z tematyką sztuki tańca w praktyce jak również w teorii. Ideą projektu jest sprowokowanie dyskusji na temat funkcjonowania tańca jako gatunku sztuki, a także tancerza na rynku pracy. Projekt ma stworzyć warunki do nowych kreacji, pogłębionych refleksji na temat sztuki tańca oraz próby spojrzenia na zawód artysty tancerza w szerszym, społecznym kontekście. Jego pierwsza odsłona odbędzie się w listopadzie 2016 r w Komuna// Warszawa.
Zaproszeni artyści: Rafał Dziemidok, dr Wojciech Klimczyk, Ramona Nagabczyńska, Tomasz Ciesielski. Panel dyskusyjny poprwoadzi Karol Franczak. Dodtkowo prezentacja krótkometrażowego dokumentu Andrzeja Michałowskiego pt.”Lekcja”.
HARMONOGRAM
25.11 | godz. 19:30 – 21:30 | Komuna// Warszawa – mała sala
#1 Edyta Kozak
#2 Wojciech Klimczyk
#3 Ramona Nagabczyńska
+ krótkometrażowy dokument Andrzeja Michałowskiego | Lekcja
+ panel dyskusyjny prowadzony przez Karola Franczaka
26.11 | godz. 19:30 – 21:30 | Komuna//Warszawa – mała sala
# Edyta Kozak
#4 Rafał Dziemidok
#5 Tomasz Ciesielski
+ krótkometrażowy dokument Andrzeja Michałowskiego | Lekcja
+ panel dyskusyjny prowadzony przez Karola Franczaka
BILETY
ulgowy 10 zł, noramlny 15 zł
dostępne na godzinę przed rozpoczęciem wydarzenia w siedzibie teatru: Komuna// Warszawa, ul. Lubelska 30/32, Warszawa
ilość miejsc ograniczona, możliwość wczesniejszej rezerwacji do dnia 23.11 pod adresem e-mail: rezerwacja@cialoumysl.pl
Projekt „Taniec, moja miłość” został wyselekcjonowany w drodze demokratycznych wyborów publiczności w ramach spektaklu „Moje własne interview®Fanny Panda” Edyty Kozak, który jest nie tylko inspiracją, ale przede wszystkim kontynuacją poszukiwań i pytań zadanych przez artystkę w 2013 r. w ramach projektu „RE// MIX” Komuny Warszawa. Z trzech przedstawionych przez artystkę idei to właśnie „Taniec, moja miłość” zdobył najwięcej punktów oraz zaufanie publiczności. Został oceniony zgodnie z kryteriami, jakie stosują urzędnicy i eksperci w ocenie projektów związanych z kulturą. Wg widzów okazał się projektem najbardziej potrzebnym, nowatorskim, o dużym potencjale artystycznym i społecznym.
Artystka wraz z zaproszonymi twórcami chce sprowokować szereg pytań dotyczących istoty funkcjonowania sztuki tańca i performansu, stworzyć płaszczyznę dyskusji, platformę wymiany doświadczeń i praktyk tanecznych, ale przede wszystkim ożywić środowisko, skierować je ku sobie, zaznaczyć wspólnotę doświadczeń, bo przecież status artysty nie jest wstydliwą sprawą!
„Widoczny brak w Polsce głębszej refleksji artystycznej na temat funkcjonowania artystów tancerzy, a także tańca jako dziedziny sztuki, prowokuje do zadania ważnych pytań. Jak i w jakich warunkach powstaje taniec? Czy musi być tylko częścią wielkiej produkcyjnej machiny teatralnej? Czy samodzielnie jest skazany na skromne, ograniczone formy? Jak tworzyć w warunkach niepewnej, wciąż zmieniającej się sytuacji niezależnych artystów? Jak zajmując się tańcem walczyć z prawami kapitalistycznej gospodarki? A także sztywnością gustów i nietolerancją odbiorców? Czy ważniejsze są wartości artystyczne, czy pieniądze na wyprodukowanie spektaklu? Czy artyści zależni od publicznego finansowania nie tańczą sztucznego tańca przed członkami komisji?
Z jednej strony taniec w Polsce obraca się wokół doskonalenia istniejących estetyk, z drugiej wokół nowych form z pogranicza konceptualnego formalizmu. Projekt „Taniec, moja miłość” zakłada szersze spojrzenie na problematykę tańca i tancerza, którego krótka kariera jest naznaczona nieustannym definiowaniem siebie i przydatnością do zawodu (gotowością ciała, unikaniem kontuzji, predyspozycjami psychicznymi do wciąż zmieniających się warunków oceny…)”. Edyta Kozak
#1 Edyta Kozak Zamiast wstępu
Chcę się czegoś nauczyć od moich kolegów, dlatego robię ten projekt. Teatr/taniec to moje miejsce pracy, nie w sensie budynku, ale to pewien stan materializowania myśli i emocji. Taniec jest wiedzą i praktyką w jednym. Trzeba go doświadczać, inaczej się nie zmaterializuje. Zwykle pracuję sama, mimo że dużo ludzi wokół. I tak niczego nie zrobię inaczej, niż zrobię. W tym sensie inni nie mają na mnie wpływu. Pokazuję propozycje, dzielę ze moimi małymi odkryciami i wtedy pojawiają się możliwości relacji między ludźmi. Nie znajdziemy poradników, ani wzorów na taniec, dlatego teraz chcę zaczerpnąć trochę nauki i doświadczenia od innych.
Zaprosiłam praktyków i teoretyków, aby dowiedzieć o nich, o sobie i naszym zawodzie. Jak funkcjonują, z jakiej perspektywy patrzą na swoje działania, co ich uwiera, a co inspiruje: jak uprawiają swój teatr. Lubię kiedy artyści zajmują mój umysł i emocje i bez względu na to co robią czuję, że docierają do mnie, że stają mi się bliscy, choć nawet ich nie znam i nie idę potem z nimi na wino, aby się zaprzyjaźnić. Wtedy wydaje mi się że znam ich i nie mam potrzeby się zaprzyjaźniać. Tym razem będzie inaczej. Choć przez chwilę potrzebuję żywej relacji, spotkania z innymi, z drugim człowiekiem, artystą, na scenie, aby zrozumieć w czym tkwi nasza miłość do tańca.
#2 Wojciech Klimczyk Korporacja, głupcze!
„Wykład” „performatywny” na podstawie Dwóch ciał króla. Studium ze średniowiecznej teologii politycznej Ernsta H. Kantorowicza.
[Król jest osobą dwojaką], gdyż posiada dwa ciała, z których jedno jest ciałem naturalnym, składającym się z naturalnych członków, jak u każdego człowieka. W tym ciele ulega on namiętnościom i śmierci, jak inni ludzie. Drugie jest Ciałem wspólnotowym, a członki jego to poddani. On i oni składają się razem na korporację […] A Ciało to nie podlega jak inne namiętnościom ani śmierci […] – Plowden
Ponieważ państwo stanowi obiektywizację umysłu, jednostka istnieje obiektywnie i prawdziwie oraz posiada status etyczny jedynie jako członek państwa. Wspólnota jako taka jest prawdziwym i ostatecznym celem. – Hegel
Taniec, moja miłość. Ale co to miłość? A taniec?
Często używamy słowa „ciało”. Zapominamy jednak o jego wieloznaczności. Ciało tancerza, mówimy. Jakiego tancerza? Jakie ciało? Być może odpowiedź znajdziemy u średniowiecznych prawników…
Ciało to nie tylko ciało jednostki, to też ciało wspólnotowe. To drugie jest być może nawet bardziej tajemnicze niż to pierwsze. A z pewnością bardziej domaga się choreografii. Średniowieczni prawnicy nazywali je corpus mysticum. Pisali, że nie ma duszy, że jest niewidoczne. Z całą pewnością jednak było polityczne. Kto mówi wspólnota, mówi władza, mówi prawo. Dlatego powrócił rzymski termin: korporacja.
Pomówmy o korporacjach. Trzeba ocalić to pojęcie. Użyć go przeciw samowoli władzy, tak jak używane było przez średniowiecznych prawników przeciw samowoli Księcia. Korporacja to nie termin techniczny, to ideał. Dlatego stale domaga się troski. Pracy pamięci, a więc choreografii, bo, jak pisał Arbeau, to o nią w „pisaniu ruchu” chodzi. Choreografia unieśmiertelnia ciało. Taniec nie podlega już śmierci. Staje się corpus mysticum. Zatem taniec jako spoiwo korporacji? Korporacja jako polityczny ideał? Czym więc jest państwo? I jakiej domaga się choreografii? Tutaj zostaje już tylko jedno słowo: miłość. Taniec, moja miłość.
#3 Ramona Nagabczyńska Shift
Podczas pracy nad „Shiftem” Ramona Nagabczyńska eksperymentuje z potencjalnością ciała, bada jego ograniczenia i możliwości. Korzysta ze stylistyki kolażu, strategii Genesisa P Orridge’a, z horrorów klasy B, krumpu i beatboxu, główną strategią twórczą ustanawiając mutację, powtórzenie, odbicie i symetrię. Prowadzi ciągłe negocjacje między oryginałem i kopią, rzeczywistością i wyobrażeniem.
Spektakl Nagabczyńskiej tożsamość traktuje jako podlegającą ciągłej transformacji płynną materię, którą w procesie eksperymentów i zabawy wytwarzać można wciąż od nowa. Na pytanie o to, co by się robiło, gdyby się nie tańczyło, „Shift” odpowiada: spekulacje na temat przyszłości dają nieograniczone możliwości.
koncepcja / choreografia / wykonanie: Ramona Nagabczyńska
współpraca / wykonanie: Magda Jędra, Karolina Kraczkowska, Anka Herbut
dramaturgia: Anka Herbut
#4 Rafał Dziemidok Jak tańczyć, aż po (życia) kres
Punktem startowym projektu performatywnego jest książka „How to dance forever” autorstwa amerykańskiego tancerza, choreografa, nauczyciela Daniela Nagrina. Już sam tytuł projektu, będący próbą przetłumaczenia tytułu ksiązki, znamionuje pewną lingwistyczną niezręczność, nieprzystawalność pewnych pojęć, niemożliwość. Jak tu po polsku wyrazić „forever” – „na zawsze”, „wiecznie”, „do końca”, czy wręcz „bez końca”?
Takoż treść książki zawierającej ogromną ilość rad dla tancerzy, w jaki sposób mogą oni zarządzać swoim życiem, ciałem, karierą, aby osiągnąć wspomniane w tytule „forever” trudno „przetłumaczyć na polski” – na polskie realia,system, sposób życia, mentalność kulturę. Dodatkowym utrudnieniem jest również czas, który upłynął od momentu publikacji książki (1988). Świat zmienił się bardzo, pytanie czy i jak zmienił się świat tańca. Ponadto, autor projektu odnosi się do swojej pierwszej lektury tej pozycji jak i do lektury najświeższej, między którymi minęło 20 lat. Czy te 20 lat zmienia coś w odczytaniu tego tekstu a jeżeli tak, to co i dlaczego?
Projekt jest próbą zastanowienia się nad tym czym jest taniec osobiście dla uprawiających go zawodowców, czym jest taniec w Polsce, jaka jest jego relacja z tańcem gdzie indziej, oraz jakim zmianom podległ w ciągu ostatnich 20 lat.
Projekt stworzony jest dla celów jednorazowej prezentacji w ramach szerszego konceptu „Taniec moja miłość” autorstwa Edyty Kozak i ma formę, którą najpełniej opisuje chyba pojęcie „wieczorku literackiego”.
#5 Tomasz Ciesielski – Koszty kwalifikowane
To banalne spotkanie rodzinne. Szukamy naszego familijnego sustainable development (zrównoważonego rozwoju) – mój ojciec, brat i syn. To zestaw męski, ale nie patriarchalny. Pierwszy z nas to ex-polityk i niegdyś większy biznesman. Drugi to mało zaangażowany, lecz ponadprzeciętny pracownik korporacji – genialny kalkulator. Trzeci to dwulatek, jemu jestem winien najwięcej. Ja zajmuję się tańcem, jestem szczęśliwy i najtrudniej mi o zrównoważenie – taniec kosztuje. Mimo różnic między nami, próbujemy się bilansować w naszej rodzinnej ekonomii odpowiedzialności. (Nie)materialne zasoby rodziny jednak nie są nieskończone, a pokrywają tylko koszty rodzinnie kwalifikowane. Spróbujemy razem rozliczyć mój „projekt taniec”. Bez żali, po prostu wkład własny, dotacja, podatki i długi.
koncepcja / choreografia / wykonanie: Tomasz Ciesielski
wykonanie: Grzegorz Ciesielski, Robert Ciesielski
muzyka: Jakub Pałys
ZAPROSZENI ARTYŚCI
Rafał Dziemidok – tancerz, choreograf, pedagog. Pracę zawodową na polu tańca rozpoczął w 1992 roku w Bard College w Stanach Zjednoczonych jako student wydziału Drama/Danc. Następnie współpracował z Teatrem Dada von Bzdülöw Leszka Bzdyla i Katarzyny Chmielewskiej, nieistniejącym już Gdańskim Teatrem Tańca Wojciecha Mochnieja i Melissy Monteros oraz Compagnie Yvette Bozsik z Budapesztu. Równolegle ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Gdańskim, porównawcze studia konstytucyjne i Wydział Praw człowieka na Uniwersytecie Środkowoeuropejskim (CEU) w Budapeszcie. Od 1997 roku jako niezależny twórca Dziemidok realizuje prace solowe i duety. Od 2014 r mieszka w Berlinie.
Ramona Nagabczyńska – tancerka i choreograf. Ukończyła Ogólnokształcącą Szkołę Baletową w Warszawie, a następnie studiowała taniec współczesny w Hochschule Fur Musik Und Darstellende Kunst we Frankfurcie nad Menem oraz w The Place w Londynie. Pracowała jako tancerka m. in. dla Polskiego Teatru Tańca, Teatru Tańca Zawirowania, Marysi Stokłosy, Good Girl Killer, Darkin Ensemble, Tom Dale Company, Lucy Guerin i Carrie Cracknell. Obecnie współpracuje z Clod Ensemble (Wielka Brytania), choreografem Davidem Wampachem (Francja) oraz z Kayą Kołodziejczyk. Jest członkiem kolektywu U/LOI, zrzeszającego polskich choreografów i tancerzy głównie pracujących zagranicą oraz Centrum w Ruchu.
dr Wojciech Klimczyk – socjolog kultury, autor książek: Erotyzm ponowoczesny, Wizjonerzy ciała. Panorama współczesnego teatru tańca oraz Wirus mobilizacji. Taniec a kształtowanie się nowoczesności (1455-1795), tomy 1-2. Wraz z Agatą Świerzowską zredagował antologię Music and Genocide. Poza uniwersytetem współtworzy kolektyw artystyczny Harakiri Farmers pracujący na przecięciu dyscyplin: tańca współczesnego, teatru i performansu
Tomasz Ciesielski – performer, tancerz, badacz i menadżer teatru, w swoich działaniach łączący wszystkie te trzy doświadczenia. Od 2009 roku członek Stowarzyszenia Teatralnego CHOREA, w tym czasie uczestniczył w projektach: „Antyk/Taniec w Re-Konstrukcji”, „Koguty, Borsuki i inne Kozły”, „Oratorium Dance Project”. W 2011 roku nawiązał współpracę z duńskim zespołem Granhøj Dans, realizując międzynarodowy spektakl „Men&Mahler” oraz „Rite of Spring Extended”, w reżyserii Palle Granhøja. Oba widowiska otrzymały nagrodę dla najlepszego duńskiego spektaklu teatru tańca Årets Reumert 2013 i 2014. Twórca autorskich performansów, m. in. „Sens-akcja”, prezentowany w Polsce i USA. Autor publikacji (jedyna na polskim rynku monografia tematyczna „Taneczny umysł. Teatr ruchu i tańca w perspektywie neurokognitywistycznej”) i uczestnik projektów (Polska, Francja, Wielka Brytania) dotyczących możliwości zastosowania wiedzy z zakresu nauk kognitywnych i neuronauk w badaniach nad tańcem.
Karol Franczak – socjolog i kulturoznawca, adiunkt w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Łódzkiego. Zajmuje się problematyką władzy i komunikacji, socjologii kultury oraz sztuki współczesnej. Autor książki o niepokornych pisarzach austriackich Kalający własne gniazdo. Artyści i obrachunek z przeszłością (Universitas). Publikuje w czasopismach naukowych oraz w prasie społeczno-kulturalnej, m.in. „Odrze” i „Tygodniku Powszechnym”.
Koncepcja artystyczna i kuratorska: Edyta Kozak
Zaproszeni artyści: Rafał Dziemidok, dr Wojciech Klimczyk, Ramona Nagabczyńska, Tomasz Ciesielski
Moderator dyskusji: Karol Franczak
Organizator: Fundacja Ciało/Umysł
Kierownictwo produkcji: Agnieszka Kiewicz
Współorganizator: Komuna//Warszawa
Projekt współfinansuje: Miasto st. Warszawa, APAP w ramach programu Uni Europejskiej Kreatywna Europa
