Głęboko przemyślałam, co to znaczy dla mnie zrobić nowy spektakl na dwudziestą edycję Festiwalu Ciało/Umysł. Nie chodzi mi o skupienie się na swojej twórczości artystycznej. Postanowiłam przypomnieć swoją choreografię sprzed lat i otworzyć archiwum pamięci jako źródło historyczne. Chciałabym je poddać analizie, przetworzeniu i poszerzeniu z nowym pokoleniem tancerzy. Jest to dla mnie jedyne możliwe podejście w kontekście myślenia o choreografii jako praktyce upowszechniania wiedzy. Wiedzy, której można doświadczyć wyłącznie poprzez zagłębienie się.
Edyta Kozak
Choreografka Edyta Kozak z czwórką młodych tancerzy zanurza się w świat radości i trudności płynących z bycia razem, nawiązując do pracy choreograficznej z 1995 roku Na 4. Stworzyła ją dla pierwszego w Warszawie niezależnego zespołu tańca współczesnego, Teatru Tańca NEI (Beata Wojciechowska, Edyta Kozak, Paweł Pniewski, Marek Wasążnik). Premiera Na 4 w Kino Teatrze Tęcza na Żoliborzu otworzyła pierwszy Międzynarodowy Festiwal Małe Formy Teatru Tańca, przekształcony w 2001 roku w Festiwal Ciało/Umysł, którego Kozak była pomysłodawczynią i który prowadzi do dziś.
Po dwudziestu pięciu latach od premiery Kozak wraca na scenę, aby przyjrzeć się swojej dawnej choreografii i dokończyć spektakl wraz z tancerzami, którzy mają dziś tyle lat, co członkowie TT NEI, kiedy tworzyli Na 4. Bada na nowo granice bycia razem. Zastanawia się: jakim procesom podlega grupa? Czy dziś także (?) młodzi tancerze czerpią inspirację z siebie nawzajem? Czy dzielą się wiedzą, robią sobie masaże, szyją razem kostiumy, dyskutują o wartościach? Co ich łączy? Jak choreografia sprzed ćwierci wieku odnajdzie swoje miejsce w ciałach, które miały kilka lat, kiedy była tworzona?
Chciałabym dać się poprowadzić, zaufać tym, którzy dziś, podobnie jak ja kiedyś, odkrywają potencjał tańca, a przede wszystkim potencjał siebie.
Ważne jest dla mnie także spotkanie na nowo z członkami Teatru Tańca NEI. Z artystami, którzy pozwolili mi na eksperymentowanie, a także poczucie przynależności. Mogliśmy wspólnie tworzyć, inspirować się, dawać sobie przestrzeń. Spotkanie po dwudziestu pięciu latach to jak powrót do utraconego poczucia jedności, które mam nadzieję odzyskać podczas pracy nad spektaklem w relacji z innymi.
KONCEPCJA, CHOREOGRAFIA, REŻYSERIA: Edyta Kozak
KREACJA, WYKONANIE: Artur Grabarczyk, Aleksandra Krajewska, Michał Przybyła, Magda Widłak oraz gościnnie TTNEI: Edyta Kozak, Beata Wojciechowska, Marek Wasążnik, Paweł Pniewski
POGŁĘBIANIE PRAKTYKI RUCHU: Beata Wojciechowska
MUZYKA: Igor Czerniawski
ŚWIATŁO: Jacqueline Sobiszewski
KOSTIUMY: Weronika Broiło-Gawrońska
WIDEO: Kopaniszyn tudio
KOORDYNACJA TECHNICZNA: Tomek Opęchowski
KIEROWNICTWO PRODUKCJI: Irmina Kalotka
PRODUKCJA: Fundacja Ciało/Umysł
Choreografia inspirowana spektaklem „Na 4” Edyty Kozak, który powstał w 1995 r dla i z twórczym udziałem tancerzy Teatru Tańca NEI: (Edyta Kozak, Paweł Pniewski, Marek Wasążnik, Beata Wojciechowska).
Kreacja i wykonanie:
Artur Grabarczyk
Artur Grabarczyk-Absolwent OSB w Gdańsku oraz NSCD w Leeds(UK). Pracował m.in. w Scottish Dance Theatre,Operze Bałtyckiej, TT Zawirowania i choreografami Damien Jalet, Sharon Eyal, Anton Lachky, Jo Strømgren. Występował, uczył i tworzył na 4 kontynentach. Stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Laureat wielu nagród i rezydencji. Obecnie pracuje z C/U, Compagnie Didier Théron(FR),Gdańskim Teatrem Szekspirowskim,STT,CTiT w Warszawie. Prowadzi zespół h.art company.
Edyta Kozak
Tancerka, choreografka, kuratorka, autorka i producentka wydarzeń z obszaru sztuki tańca. U szczytu kariery zerwała z baletem klasycznym, by zająć się tańcem współczesnym, eksperymentem i konceptualnym nurtem nie-tańca. W 1993 r. założyła NEI – jeden z pierwszych polskich niezależnych zespołów teatru tańca. Pod koniec lat 90. zawiesiła twórczość choreograficzną i poświęciła się autorskiemu projektowi – Międzynarodowemu Festiwalowi Ciało/Umysł oraz stymulacji rozwoju tańca w Polsce, czym zajmuje się do dziś.
Jako artystka powróciła w 2001 r., by z M. Kowalczykiem, jako grupa Made Inc., zrealizować trzy spektakle. Po kolejnej przerwie stworzyła z R. Rowińskim interdyscyplinarny tryptyk: instalację Dancing For You For One Minute (2007), spektakl Dancing For You Longer Than One Minute (2009) oraz film fabularny Dancing For You (2010). W 2011 r. powstał spektakl Folk? A ja się nie zgadzam!, a w 2013 solo Moje własne interview@Fanny Panda.
W swojej twórczości porusza wątki autobiograficzne, polityczne, społeczne i artystyczne.
Aleksandra Krajewska
Nienawidzę odczucia ograniczonego potencjału. Dlatego kiedy mam zredukować swoje życie do kilku pozycji na kartce papieru mam ochotę uciekać, biec i nie oglądać się za siebie. Może wynika to z jakiegoś strachu, że powinnam już być czymś określonym, a ja ciągle czymś się staję. Często wyobrażam sobie też jakiegoś ‘super- sprawdzacza’ bio, który przyznaje punkty za każde znane nazwisko na tej liście- nadal czekam na jakiś dyplom, nagrodę, naklejkę z uśmiechniętą buźką… W tym bio nie zbiorę więc żadnych punktów.
Uwielbiam być sama, nie samotna. Piszę, żeby myśli nie odbijały mi się głośno wewnątrz czaszki. Często jednocześnie dokładnie wiem czego chcę i nie mogę się zdecydować. Uwielbiam ten moment, kiedy czas na chwilę zwalnia. Śpiewam, najczęściej kiedy taniec staje się źródłem mojej frustracji. Czasem wpadam w czarne dziury, odklejam się od rzeczywistości na chwilkę. Jestem istotą szalenie intuicyjną. Czasem zapominam oddychać. Odczuwam dużo, głęboko, intensywnie. Zanurzam i gubię się w książkach. Kawa, w spokoju, to mój ulubiony rytuał.
Studia skończyłam w Austrii, prawie tysiąc kilometrów od domu, cztery lata temu. Prace i projekty w tym czasie trafiły się przeróżne. Każda na swój pokręcony sposób wpłynęła na to kim jestem. Niektóre zostały we mnie na dłużej. Teraz właśnie takie chce robić – odkrywać w sobie, w świecie, te potencjały – ukazywać je innym.
Aleksandra Krajewska – Absolwentka Salzburg Experimental Academy of Dance (SEAD), w Austrii, gdzie miała przyjemność pracować z renomowanymi nauczycielami i choreografami. Studiowała także na studiach magisterskich w Linz na kierunku Movement Research, gdzie rozwijała swój język ruchowy, współpracując równocześnie przy wielu projektach na terenie Europy. Pracowała między innymi z takimi artystami jak Alleyne Dance, Jukstapoz, Jos Baker, Iratxe Ansa i Igor Bacovich, Eleesha Drennan, Giorgio Madia. W Polsce występowała w Teatrze Polonia (‘Mój Pierwszy Raz’), B’cause Dance Company (‘Homesick | Sick Home’). Obecnie pracuje w Teatrze Tańca Zawirownia (spektakle ‘Po Godzinach’, ‘Empty Bodies’, ‘Real Love’) oraz Teatrze Muzycznym Roma (‘Aida’ ). Stworzyła też swoją pierwszą pracę solową: ‘Lullaby for the Restless’, nagrodzoną na Festiwalu Miniatur Choreograficznych w Belgradzie oraz będąca częścią Polskiej Sieci Tańca 2020.
Paweł Pniewski
Sam sobie sterem, żeglarzem i okrętem. Czasem 24/24, a czasem dużo czasu na przemyślenia. Jestem absolwentem SGPiS kierunku – turystyka w 1991 r, Studia Pantomimy przy Warszawskim Teatrze Pantomimy w 1994r oraz współzałożycielem Teatru Tańca NEI w 1993 r, gdzie rozwijałem swoją pasję pracy z ciałem i współtworzyłem spektakle. Przez 10 lat pracowałem jako tancerz, aktor mim. Jestem certyfikowanym nauczycielem Skinner Releasing and Low Flying Trapeeze z Washington University of Seattle.
Od 18 lat pracuję jako specjalista techniki teatralnej i wizualnej we własnej firmie PINN, gdzie zajmuję się m.in.wszystkim. Pracowałem przy wielu festiwalach: filmowych ( Nowe Horyzonty, Warszawski Festiwal Filmowy, Żydowskie Motywy) teatralnych (Warszawskie Spotkania Teatralne, R@port w Gdyni, Opolskie Konfrontacje Teatralne). Od 2006 r współpracuję z Festiwalem Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień jako koordynator techniki teatralno- scenicznej, a od 2007 r także jako akustyk w Teatrze Dramatycznym w Warszawie.
W ciągu tych lat udało mi się wiele rzeczy, a parę nie. Interesuję się wszystkim, co jest ciekawe, dlatego szukam możliwości rozwoju wszędzie, gdzie jest to możliwe. Spotykałem ludzi, miejsca, sytuacje , których już nie pamiętam a jednak mi towarzyszą w przyszłości i cenię to sobie. Moje hobby to muzyka, filmy, fantastyka naukowa, konie. Wiem gdzie jest ENTER w komputerze. A w konsolecie dźwiekowej kojarzę suwak SUMA.
Michał Przybyła
Michał Przybyła – absolwent studiów licencjackich na Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi w zakresie tańca i choreografii. Studiował Media Interaktywne i Widowiska na Uniwersytecie A. Mickiewicza w Poznaniu. Ukończył program MASA organizowany przez Kibbutz Contemporary Dance Company w Izraelu oraz staż w KCDC. W latach 2016-2020 był artystą tancerzem w Polskim Teatrze Tańca w Poznaniu. Od 2020 roku jest freelancerem. Współpracuje z Krakowskim Teatrem Tańca, Krakowskim Centrum Choreograficznym, Teatrem Tańca Zawirowania oraz B’cause Dance Company. Otrzymał stypendium twórcze Miasta Kraków, Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz był stypendystą Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Dla Centrum Teatru i Tańca w Warszawie, stworzył spektakl „Symetria”, a także „Śmierć i Ofelia”. Jego praca solowa „This thing inside me is a rickety bridge of impossible crossing” zakwalifikowała się do finału konkursu Krakowskiego Festiwalu Tańca 2021 oraz Gdańskiego Festiwalu Tańca 2021. Jest stypendystą Instytutu Grotowskiego we Wrocławiu na rok 2022, gdzie w ramach rezydencji artystycznej prowadził będzie autorski research ruchowo-choreograficzny.
Współtworzy Direct Message Collective, z którym powstał spektakl „Bromance” oraz spektakl/instalację „ANIMALIA”.B
Marek Wasążnik
Zaczynał tańczyć w 1982 roku będąc po drugim roku studiów na SGPiS. Pierwsze kroki stawiał w zespole Domu Kultury przy ulicy Łowickiej w Warszawie. Po trzech latach wstąpił do studenckiego klubu tańca towarzyskiego Park gdzie z partnerka Beata Wojciechowska trenował i brał udział w turniejach tanecznych. W 1989 wspólnie założyli Zespół Tańca Nowoczesnego Flesz w studenckim klubie Stodoła. W 1992 roku tańczył w pierwszym składzie Śląskiego Teatru Tańca w Bytomiu. Po niespełna rocznym pobycie w STT wrócił do Warszawy gdzie był współzałożycielem Teatru Tańca NEI. W 1997 roku wyjechał do USA gdzie pracował w wielu studiach tanecznych m.in. w kilku studiach sieci Fred Astaire Dance Studios ucząc głównie tańca towarzyskiego. W latach 2010-2020 był właścicielem studia tańca Ballroom Factory Dance Studio w USA. Od początku lipca 2020 mieszka znów w Warszawie gdzie obecnie jest korepetytorem języka angielskiego.
Magda Widłak
Nie wiem.
Słyszę pytania. Nie wiem. Szukam odpowiedzi. Nie wiem czy wszystkie chcę znaleźć. Gdy byłam młodsza wiedziałam więcej, tak mi się zdawało. Byłam bardziej kategoryczna. To tak, to nie, to na pewno nie, tamto trochę tak, ale nie do końca, tak, nie, nie, tak, nie, tak. Teraz nie wiem. Trochę mi się to podoba, samo szukanie buduje, coś nie coś klaruje, a potem burzy, czasem męczy, ale co najcenniejsze – procesuje się.
Wszystko płynie. Czasem próbuję się nie utopić, czasem spokojnie płynę z nurtem, czasem wychodzę na kamień, czasem przeglądam się w wodzie, czasem znajduję swoją odnogę. Wszystko płynie, a ja szukam jakiejś równowagi. W zawieszeniu między licznymi „już nie tak(a) …” a „jeszcze nie …”.
Jeszcze się naciskam, jeszcze się strofuję, ale próbuję też odpuszczać. Bardzo powoli i nie bez lęku, próbuję nie musieć. Kiedyś chciałam być wszędzie, teraz chciałabym być wszędzie ze sobą.
Beata Wojciechowska
Tancerka, choreografka, tarocistka. Absolwentka Studium Choreograficznego w Warszawie, Collegium Psychotronicznego, Moskiewskiej Akademii Astrologii, posiada certyfikat Tarotowego Portretu Psychologicznego. Dwukrotna stypendystka Dance Program of Washington University. Certyfikowana nauczycielka techniki Skinner Realising, jogi Iyengara , Cantienica Body in Evolution, Yogattractive, aerial yoga.
Była tancerką Śląskiego Teatru Tańca w Bytomiu, współzałożycielką i choreografką Teatru Tańca NEI (choreografie : We mgle, Drzwi, Parady, CABINET 2007, Parady Chromosomów) nauczycielką i choreografką grup tanecznych m.in Zespołu Flesz, Teatru Tintilo, Spin (choreografie do musicali: Brama, Ślady, Ten Obcy, Świat Bastiana, Opowieść Wigilijna).
Największą jej miłością jest latanie, dlatego założyła Teatr Gravity, który charakteryzował się techniką aerial dance, tańcem na rekwizytach zawieszonych w przestrzeni. Stworzyła w nim spektakle: „Ciało i Dusza na Plaży”,”Teatrzyk Cieni”, „Dragon Tails”, „Szpilki w Stodole”,”Waterflash”, „Dziady. Gusła i mrok.”
Miłośniczka kultury słowiańskiej, ustawień rodzinno-szamańskich, wspinaczki górskiej, windsurfingu i latania w powietrzu. Na bezludną wyspę zabrałaby matę do jogi, jeżyki do automasażu twarzy, miecz do tai chi i książkę „Biegnąca z wilkami”.
