Rafał Dziemidok, „tancerz osobny” w świecie polskiej nowej choreografii, zaprasza widzów na wykład performatywny/wieczorek literacki, w którym używając osobistej opowieści i własnego ciała wchodzi w dyskusję z autobiograficzną książką amerykańskiej legendy tańca Daniela Nagrina „How to Dance Forever”.
Rafał Dziemidok – niezależny choreograf, tancerz, improwizator (a z wykształcenia prawnik!), obecny jest na polskiej scenie tańca od ponad 20 lat, realizując własną, unikalną i wyrazistą ścieżkę ruchowej ekspresji. W swoich spektaklach z lubością sięga po autotematyzm i groteskę. Chętnie nawiązuje bezpośredni kontakt z widzem i wykorzystuje swoją niestandardową w świecie tańca fizyczność: zamiast smukłego efeba – mocny, zwalisty facet obdarzony zaskakującą wrażliwością i kocią sprawnością ciała. W 2016 roku został zaproszony przez kuratorkę Edytę Kozak do udziału w cyklu wykładów performatywnych „Taniec moja miłość”, które miały za zadanie zajrzeć za kulisy i sprawdzić, jak funkcjonuje zaplecze pracy współczesnego tancerza w Polsce. Dziemidok w swoim solo postanowił skonfrontować się z lekturą ważną na początku jego tanecznej kariery. Punktem wyjścia dla tego solowego projektu jest więc książka „How to Dance Forever”, autorstwa zmarłego w 2008 roku nowojorskiego tancerza, choreografa i nauczyciela Daniela Nagrina. Już sam tytuł performansu (nazywanego przez Dziemidoka z przymrużeniem oka „wieczorkiem literackim”), będący próbą przetłumaczenia tytułu książki, znamionuje niemożność zgrabnej translacji języków i światów, a wręcz nieprzystawalność pewnych pojęć.
– Jak po polsku wyrazić „forever” – „na zawsze”, „wiecznie”, „do końca”, czy wręcz „bez końca”? – zapytuje polski tancerz. – Książkę zawierającej ogromną liczbę rad dla tancerzy, w jaki sposób mogą oni zarządzać swoim życiem, ciałem, karierą, aby osiągnąć wspomniane w tytule „forever”, trudno „przetłumaczyć na polski”. Na polskie realia, system, sposób życia, mentalność, kulturę. Dodatkowym utrudnieniem jest również czas, który upłynął od momentu publikacji książki, czyli 1988 roku. Świat zmienił się bardzo. Pytanie, czy i jak zmienił się też świat tańca.
Autor wykładu performatywnego – składającego się z części mówionej i tańczonej – odnosi się zarówno do swojej pierwszej lektury tej książki, jak i do lektury najświeższej, które dzieli 20 lat. Czy ten czas zmienia coś w odczytaniu tego tekstu, a jeżeli tak, to co i dlaczego? Projekt jest próbą zastanowienia się nad tym, czym jest taniec dla uprawiających go zawodowców. Czym jest taniec w Polsce? Jaka jest jego relacja z tańcem gdzie indziej, oraz jakim zmianom podlegał w ciągu ostatnich 20 lat?
